امنیت غذایی و دسترسی به آن در ایران

امنیت غذایی پیوسته بعنوان هدف اصلی سیاست های توسعه و دسترسی به مقدار کافی مواد غذائی و سلامت تغذیه ای همواره بعنوان یکی از محورهای اصلی توسعه و زیر ساخت مهم پرورش نسل های آینده کشور در بعد از انقلاب مورد تاکید بوده است این مقاله با بهره گیری از روش اسنادی به بررسی ها رابطه بین سیاست های توسعه کشاورزی و امنیت غذایی بعد از انقلاب می پردازد و در پی آن است تا میزان موفقیتاین سیاست ها را در ایجاد امنیت غذائی در سطح کلان و خرد دریابد این بررسی نشان می دهد که هر چند دولت در چارچوب سیاست های توسعه روستایی و کشاورزی اقدامات قابل توجهی را آغاز کرده و به ویژه این سیاست ها به ویژه در سال های اخیر درافزایش میزان تولید بخش قابل توجهی ازمحصولات اساسی غذائی موثر بوده اند و حتی با اجرای طرح محروی گندم توانسته است به خودکفائی دراین محصول راهبردی در سال جاری1383 برسد ولی در فراهم کردن امکان دسترسی پایدار به امنیت غذایی برای تمام افراد جامعه چندان توفیقی حاصل نشده است به عبارتی درحالی که این سیاست ها تا حد زیادی سبب ارتقای امینت غذایی ملی شده ند ولی بعلت وجود نابردابرهای پایدار در آمد و ثروت در توزیع و فراهم کردن بستر موثر و پایدار آن در سطح خرد خانوار موفق نبوده است